Eigenlijk had ik nooit gedacht dat ik dat zou gaan doen of leuk vinden, bloggen.
En toch! Nu ik ruim een jaar onderweg ben als zelfstandig ondernemer, als opruimcoach en mantelzorgondersteuner, zitten er zoveel verhalen in me.
Verhalen van mensen met wie ik een stukje van hun leven mag oplopen. Mooie uitspraken, herinneringen, dagelijkse beslommeringen, pijn om gebrokenheid en blijheid in kleine dingen.
Regelmatig voel ik de behoefte er iets van te delen, op te schrijven.
Om daarmee de mensen die ik mag ondersteunen ‘te eren’. Mensen die ik zie in kwetsbare gebrokenheid door verlies van zichzelf, de grip op de omgeving en het leven…Om te vertellen wat een prachtmensen zij waren en nog zijn!
Ook om spullen die waarde hebben voor mensen een podium te geven. Dingen met een verhaal en de mens erachter.
Ik ga mezelf niet verbinden aan elke dag, week of maand iets moeten schrijven of dat mijn verhaal kort of lang moet zijn. Want ik wil graag verhalen vertellen vanuit mijn hart, delen wat me raakt, iets ‘echts’ doorgeven…
Deze eerste blog sluit ik af met een prachtige en ontroerende uitspraak van een heer met ernstig geheugenverlies:
“Ik ben vergeetachtig”. Op de vraag “Hoe is dat voor u?” antwoordde dhr. “Soms wel moeilijk maar ook fijn, ik heb geen ballast meer! Alles is ‘ploep’ (handgebaar) weg!”
